IZELIZTLI - SOLEDAD
IZELIZTLI
Por Marisol Resendiz Pizarro
Poema ganador del
certamen la ciudad en un Poema.
Dedicado a mi amigo
y promotor cultural Martín Borboa
Nota del editor de "Escribosfera": (Dedicación que valoro de corazón por venir de quien admiro, la Maestra Marisol Resendiz Pizarro, de cuya obra lírica he tenido la fortuna de poder leer poemas en público por ejemplo en el Jardín Hidalgo, Azcapotzalco, Cdmx, a su lado, presentando en versión bilingüe).
Zente mattiliztli
ipa izeliztli ni pano no nacatl
In teotlac
mocaulizti i alaua ipa no ixteuhtli
In
ochpaniztin tlaxolocaltin iuan tlacaualtin nech zazanacan
nahuameh
miquiliztin, tlen i tlalia ipa zente cauilt tzayanilli
Ipa inon
mailli mocauiliztli i nextia in nemiliztli in miquixtelolohtin
Zente
atematuiliztli i zenauliztli acopan in ohtin ipa in nemiliztli
Xochimeh
poliuini nech azi no tleixnematti, teotlactin miac paquiliztli i neneloa
Ipa no
ilnamiquimeh, chocaliztli mocauliztin ipa in tlen oi ualla amo
miquimitotializtli
Poctlin ipa
ilnamiquiyotl chia amo neltic, youaltin ipa izel meztli.
Caquitilitli tlen
i ilnamiqui achicauayotl ipa in tlacameh ipa amoteo ohtli ipa in nemiliztli
Nahuameh ipa
tlanezi, techiayotl ipa cotoni in amocualli oi tocah ipa to omitin
Zente yacuic nemi
cochiua tocah qunin zente tlecomoctli ipa tlanemacayotl ipa in mitlayoltica ipa
miquiliztli.
Netlamachiliztli
iuan mazaziuliztli i pano to ixtelolohtin tlen temoa tlapachoa ipa in
acualliztli
In cauilt i
caua ipampa tlen netocah in teteyolocuicalt ipampa nemiliztli
Ancah
tlaxilia ipa tleixnematti ipa atliztlayocan, anelly yolixtli
Tlen cochi
tenacatl iztli, nemiliztin ipa tlanamecayotl no ilnamiquimeh
Iuan in
techiayotl ipampa in nemiliztli toca ipampa quetzalli cuicaltl ipa
caquitiliztli cuepatocah.
SOLEDAD
Una sensación de
soledad recorre mi cuerpo
La tarde
silenciosa se resbala en mi pupila
Las calles
húmedas y abandonadas me musitan
sonidos fúnebres,
que se insertan en un tiempo desgajado
En este delicado
silencio se gesta la vida a los ojos de la muerte
Una amenaza se
cierne sobre los caminos de la existencia
Flores efímeras
acuden a mi mente, tardes de algarabía se disuelven
En mis memorias,
lamentos silenciosos por los que han partido sin ritos funerarios
Aromas de
añoranza esperas inciertas, noches de luna solitarias.
Ecos que evocan
la fragilidad de lo humano en el camino profano de la vida
Sonidos de luz,
esperanza de romper con la fatalidad sembrada en nuestros huesos
Una nueva vida
esperando nacer como una llama de libertad en el misterio de la muerte
Ansiedad y locura
desfilan ante nuestros ojos que buscan ocultarse de la adversidad
El tiempo se ha
detenido para que continúe el latido de la vida
Somos arrojados a
los laberintos de la mente, incierta conciencia
Que duerme al
filo de la obsidiana, vivencias de libertad acechan mis recuerdos
Y la esperanza de que la vida continúe con un canto sublime con ecos de renacimiento…